IKO uit de praktijk Kinderontvoering: littekens voor het leven
Een kind dat door een van z’n ouders naar een ander land is ontvoerd loopt niet alleen in z’n jeugd, maar voor z’n hele verdere leven schade op. Wie dit heeft ervaren is Nancy Askin (26), die op vierjarige leeftijd door haar vader naar Turkije werd ontvoerd. “Na drie maanden kwam ik weer bij mijn moeder in Nederland terug, maar toen was alles ineens radicaal anders. Een kind verliest allebei z’n ouders door een internationale kinderontvoering. De ontvoerende ouder verdwijnt uit beeld en de relatie met de achterblijvende ouder wordt nooit meer wat zij was.”Nancy’s vader kreeg een contactverbod. “Ineens had ik geen vader meer; dat doet wat met een kind.” Ook de band met haar moeder veranderde voorgoed. “Zij heeft mij heel beschermend opgevoed in voortdurende angst voor een nieuwe ontvoering. Ik speelde vaak niet buiten, omdat het onveilig kon zijn. Op mijn beurt kon ik haar als kind niet loslaten. Dat gaat op den duur zó knellen dat je later als puber juist enorm in verzet komt.”
Daar blijft het niet bij. Nancy ondervindt na meer dan twintig jaar nog steeds de gevolgen van haar ontvoering. “Ik kan een paniekaanval krijgen als ik ergens helemaal in m’n eentje voorsta. Ik heb ook moeite met het aangaan en onderhouden van relaties. En, waar ik ook ben, ik vind het fijn om altijd overzicht te houden.”
Bekend is dat ontvoerde kinderen vaak nog veel ernstiger trauma’s oplopen. Dat vraagt om adequate hulpverlening, maar die wordt lang niet altijd geboden. Nancy: “In mijn geval is wel hulp gevraagd, maar die is uiteindelijk niet doorgezet omdat er geen trauma werd vastgesteld. Dat mag dan zo zijn, maar ik had echt baat gehad bij een hulpverlener die af en toe contact met me had opgenomen. Over hoe het met me gaat, met wat steun, begrip en advies over hoe met dingen om te gaan. In dit soort situaties zou er eigenlijk standaard hulpverlening moeten worden aangeboden. En wel door professionals, want aan een kind is vaak lastig te zien dat er wat aan de hand is. Uit jezelf praat je er niet makkelijk over, heen-en-weergeslingerd als je wordt tussen schuld en slachtofferschap. Dat taboe haal je er niet zo gauw af.”
(De naam van de geïnterviewde is op haar verzoek gefingeerd ter bescherming van haar privacy – red.)
